در گذشته دامداران روستا جهت نگهداری احشام خود مجبور بودند مکانهایی را درست کنند که دامهایشان را در مقابل حوادثی چون حمله گرگ ، سیل ، سرقت ، گرما، سرما و غیره محفوظ داشته و هم از خاک برداری انجام شده استفاده بهینه کنند با حفر دستکنهایی در دل تپه های خاک هم در اطراف روستا و هم در ییلاق این مهم را به سرانجام میرساندند یعنی از خاک آن برای تسطیح زمینهای کشاورزی و از سنگهایی که در دل این تپه ها یافت می شد برای ساخت دیواره های باغات استفاده میکردند .
در کنار این کنده ها هم محیطی با دیواره چوبی برای استراحتگاه دامها میساختند که در زبان #رایجی (قدیم ) اهالی به آن (قاش) میگفتند .
ظرفیت اکثر کنده ها بعضا حدودا ۳۰۰ راس دام بوده که جهت تهویه هواچاهی در وسط کنده ها حفر میکردند .
محیط کنده ها را به چند قسمت تقسیم میکردند محل نگهداری بزها ، بره ها ، بزغاله و بره های شیری . که اینکار توسط چوپان با شیوه خاص و منحصر به فردخود انجام میداد .
(نمایندگی میراث فرهنگی ، گردشگری و صنایع دستی شهرستان کوار )
