توصیف بسیار زیبای رودخانه قره آقاج کوار
شاهرگ و شریان اصلی جغرافیای کوار را میتوان قره آقاج دانست که در گویش محلی قره قاج خوانده می شود
اما آنچه قرقاج را از دیگر رود ها متمایز کرده است نامش نیست یاد قرقاج است!
قرقاج تاریخ را به یدک می کشد، قرقاج حاصل دلتنگی های یک ایل است، حاصل دلتنگی نسلهاست، بود و نبود، پیدایش و فروپاشی یک ایل را در یاد دارد، ایل بزرگ قشقایی. دردها و دغدغده های پیدا و پنهان است که هیچگاه بر زبان نرفته و نمی رود، حاصل بغض های متراکم مردان و زنان قشقایی است که به شکل اشک جاری شده و روان گردیده است.
ایل قشقایی با قره قاج جوشیده و خروشیده است، پابه پایش رفته و آمده، کوچیده، بار انداخته، حرکت کرده و آرام گرفته است، قرقاج انعکاس حاشیه جغرافیا در متن تاریخ است.
قرقاج زمانی به بلندای نامش قرقاج بود، اکنون اما بار سنگین نامش را هم به زور به یدک می کشد، دیروز قرقاج خستگی ها را با خود می برد، امروز خاطره ها و دلبستگی ها را، قرقاج می خروشید، می پیچید، می غلطید و طغیان می کرد، اما مدتهاست که طغیان نمی کند، اکنون از قرقاج رمقی بیش نمانده است.
از آن چادرهای سیاهی که رو به وسعت جاری رود بر افراشته می شد و گله گوسفندان، رمه اسبها که زمانی نه چندان دور تشنگی هایشان را بر طرف می کردند، دیگر اثری نیست. قرقاجی که در مسیرخود هزاران پیج و خم زیبا و برمهای عمیق و دل انگیز داشته و در آن ماهی های زیبا، بزرگ و رنگارنگ گردش و طنازی می کرده اند.
قرقاجی که در گدارهای گذر ایل وعده گاه جوانان بیقرارعاشق با دختران دلبند و هواخواه خود بوده که دیداری تازه کنند و در نگاهشان هزاران کلام عاشقانه رد و بدل شود. قرقاجی که یاد آور هلهله شادی ها یا فریاد غم های ساحل نشینانش، صدای نی لبک چوپانان و صدای دلنشین آوازهای دخترکان نوجوان بوده است واکنون اثری از آنها نیست.
اکنون از قرقاج فقط رویای یک رود در ذهنها و یادها مانده است!