به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهار کوار امروز 16 آذر است، روز دانشجو؛ روز حق‌طلبی و روز ایستادگی در مقابل استعمار و استکبار خارجی، روز مبارزه با ناکارآمدی و فساد داخلی و در یک کلام روز امید و پیشرفت جامعه و روز اتحاد جامعه اسلامی برای مبارزه با تمام بدی‌هاست.
از چند روز قبل به دنبال سوژه‌ای جدید برای این روز بودم تا به‌عنوان خبر یا گزارشی خاص شهرستان خودمان کار کنم، گفتم سری به دانشگاه‌ها بزنم بالاخره امروز روز دانشجو است شاید مراسمی برپا باشد و بتوانم از دانشجویان مصاحبه‌ای بگیرم یا بلکه سوژه‌ای ناب پیدا کنم اما کدام دانشگاه؟ کدام دانشجو؟
به یاد زمانی افتادم که برای هر مناسبتی همچون روز دانشجو، دانشجویان دانشگاه‌های کوار باهم همکاری کرده و مراسم‌هایی را برگزار می‌کردند. چه زیبا بود همدلی آنان با یکدیگر…زمانی تعداد دانشجویان در کوار باعث افتخار شهرستان بود و هرکجا در پی دانشجویی بودی کافی بود به یکی از دانشگاه‌ها بروی، دانشگاه علمی کاربردی، پیام نور و آزاد که از سراسر کشور دانشجو داشتند، اما اکنون چطور؟ سری به دانشگاه‌ها می‌زنیم اما آن تعداد دانشجویی که باید باشد، نیست!
دانشگاه علمی کاربردی بااین‌همه مساحت و امکانات که از سراسر کشور دانشجو داشت، به یک مرکز مهارتی با یک تابلوی قشنگ تبدیل شد و دیگر اسمی از دانشگاه بر آن نماند.
دانشگاه آزاد هم که با یک مکان‌یابی نامناسب به‌جایی منتقل شد که برای رفت‌وآمد، دانشجوها به مشکل برمی‌خورند و مسیر مناسبی ندارد. حالا مسیر به کنار! باوجود داشتن ساختمان بزرگ و با امکانات آموزشی مناسب اما درواقع رشته‌های زیادی ندارد که بخواهد دانشجوی زیادی هم داشته باشد! البته این وسط ناگفته نماند این دانشگاه زیر نظر دانشگاه شیراز بود و به‌تازگی مستقل شده است و شاید رشته‌های آن افزایش یابد تا دانشجویان زیادتری نیز در آن مشغول به تحصیل شوند.
اما دانشگاه پیام نور…چه بگویم برایتان که قبلاً گفتنی‌ها را گفته‌ایم و مشکلاتش هم به یکی دوتا خلاصه نمی‌شود و هنوز هم پابرجا هستند. دانشگاهی که ازنظر داشتن رشته و دانشجو در سطح قابل قبولی بود اما به دلیل نداشتن امکانات آموزشی و ساختمان مستقل بیش از دو سال است که از پذیرش دانشجو محروم شده است.
گزارش‌های زیادی نوشته‌ام و احتمالاً خوانده‌اید اما باید بگویم که همچنان بلاتکلیف است و راه‌اندازی دوباره آن در هاله‌ای از ابهام می‌باشد. درباره این موضوع در فضای مجازی شاهد مناقشات و بحث‌هایی بودیم. از نماینده مجلس گرفته تا شورای شهر و … هر یک به دنبال راهکاری برای آن بودند اما آخرش هم آنچه که باید یعنی پذیرش دوباره دانشجو هنوز حاصل نشده است!
درست است در دانشگاه‌های شهر کوار به‌سختی می‌توان دانشجو پیدا کرد اما طی تبریکی به دانشجویان در فضای مجازی پای درد و دل آنها نشستم.
یکی از آنها گفت: در حال حاضر من در شیراز درس می‌خوانم، چون مجبوریم به شهرهای دیگر برویم. و دلیلش نداشتن دانشگاه و امکاناتی برای تحصیل در شهر خودمان است. تا آنجا که اطلاع دارم تنها دانشگاه آزاد برپاست که رشته‌های مهم و متنوعی در آن تدریس نمی‌شود. تا چند سال قبل دانشگاه‌ها به راه بودند، رفت‌وآمد بود ولی الآن نه… دانشگاه‌ها سوت‌وکور است.
یکی دیگر از آنها می‌گوید: چه فایده؟ چند تا ساختمان به نام دانشگاه تأسیس کرده‌اند که چه شود؟ که همین‌طور خاک بخورد؟ کاربردش چیست؟ آیا نمی‌خواهند فکری دراین‌باره کنند؟ همه دانشجوهای کوار ناراضی و گله‌مند از این وضعیت هستند.
یک دانشجوی دیگر که مجبور به تحصیل دریکی از دانشگاه های شیراز بود می‌گفت: در این سرما مجبوریم برای رفت و آمد هزینه کنیم. هزینه خوابگاه‌ها هم که سرسام‌آور است. شهریه دانشگاه‌ها هم که جداگانه قابل‌بحث است. قبلاهم دراین‌باره صحبت‌هایی شده و برای برگزاری کلاس‌ها و دانشگاه‌ها در همین شهر کوار درخواست‌هایی به‌مراتب بالاتر ارائه کرده‌ایم. ولی کسی به فکر نگرانی‌های دانشجویان و خانواده‌ها نیست…
پای درد و دل دانشجویان که می‌نشینی همه از این وضع ناراضی و دلخورند و من اما افسوس می‌خورم که شهرستانی به این بزرگی با داشتن مردمانی بافهم و شریف تا چه زمان می‌خواهد دانشجوها را از خود براند و به شهرهای غریب و دور بفرستد؟؟
به‌هرحال نباید ناامید شد و امیدوارم مسئولان شهرستانی و استانی و سایر رده‌های بالادستی اندیشه‌ای قوی در این زمینه کنند و راهکاری اساسی برای حل این معضل بجویند تا در ۱۶ آذر، در شهر ما تنها به ارائه یک تبریک به دانشجویان خلاصه نشود.
اما در آخر سخنی با دانشجویان عزیز
رهبر معظم انقلاب می‌فرمایند:
من می‌خواهم غالب یا بیش از غالب بدنه دانشجویی کشور، مجموعه‌ای متعهّد و دارای احساس مسؤولیت نسبت به آرمانهای دانشجویی باشند. یکی از این آرمانها مسأله علم است؛ دومی عدالتخواهی است و آرمان سوم، آزاداندیشی و آزادیخواهی است./ ۱۳۸۲/۰۸/۱۵
لذا دانشجو، مؤذن و نماد زنده‌بودن یک جامعه پویا است و دانشجو می‌تواند موتور محرکه جامعه باشد برای رسیدن به آرمانها. دانشجو باید صدای آرمان‌خواهی یک جامعه باشد و تمام تلاش خود را به‌کار برد تا جامعه به سمت رشد و بالندگی حرکت دهد.