به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهارکوار، فرامرز فرهمند متولد اکبرآباد از شهرستان کوار، سال 1365 پس از یک سال و چند ماه حضور در جبهه، در منطقه فکه به اسارت نیروهای بعثی درمی آید. فرهمند چهار سال و سه ماه در اردوگاه کمپ 9 رمادی در اسارت نیروهای بعثی بود که دو سالش با سختی های بسیاری همراه بود. وی پس از اسارت با ادامه تحصیل مدرک دکترا می گیرد و متخصص طب اورژانس می شود. این آزاده و پزشک سرافراز پس از پیگیری اخبار جبهه مقاومت وقتی به یقین رسید حضور او برای رزمندگان مدافع حرم مفید واقع خواهد شد به سوریه رفت. با او درباره روزهای رزمندگی، اسارت و انگیزه هایش برای حضور در سوریه گپ وگفتی زدیم که در ادامه می خوانید.
شما چه سالی وارد جبهه شدید؟
من سال 64 از شهر شیراز به عنوان بسیجی به جبهه اعزام شدم. اسفندماه سال 63 تازه عملیات بدر انجام شده بود و بعد از انجام عملیات بدر من به جبهه رفتم.
تا پیش از اسارت در کدام عملیات ها حضور داشتید؟
پدافندی فاو بودم و برای عملیات کربلای 4 آموزش آبی- خاکی می دیدم که اسیر شدم و به عملیات هم نرسیدم. بیشتر در خط پدافندی در آبادان و فاو بودم.
اسارتتان در همان سال 65 افتاد؟
بله من در سال 65 اسیر شدم. سه روز مانده به سال 64 وارد جبهه شدم، سال 64 دوباره چند مرتبه به صورت مرتب اعزام شدم و اردیبهشت سال 65 هم اسیر شدم. در پاتک های عراق در منطقه فکه که به دفاع متحرک عراق معروف بود، اسیر شدم.
عراقی ها خطی را از ارتش گرفته بودند و ما برای بازپس گیری منطقه اعزام شدیم. گروهان ما خط شکن بود و متأسفانه بیشتر بچه ها شهید شدند و فقط 16 یا 17 نفر زنده ماندند که همگی اسیر شدند.زمانی که عراقی ها مهران را گرفتند هم زمان در فکه تک زدیم اما شناسایی خوبی صورت نگرفته بود و بعثی ها هم آماده حمله بودند و درگیری سنگینی به وجود آمد. درگیری ها تا صبح ادامه پیدا کرد و صبح دستور عقب نشینی آمد.
ما نوک بودیم و باید آخرین نفر به عقب برمی گشتیم، به اتفاق فرمانده گروهان خواستیم به عقب برگردیم که دیدیم محاصره هستیم. همان جا ما را به رگبار بستند که چند نفر شهید شدند. فرمانده گروهان گفت که محاصره هستیم و راهی نداریم. وقتی از خط های دیگر نیروها را جمع کردند 16، 17 نفر شدیم که همگی در محور ما بودند. حسین معصومی فرمانده گروهان بود که بعد از اسارت شهید شد. چهار سال و سه ماه اسیر بودم و شهریور سال 69 آزاد شدیم و به میهن بازگشتیم.
آن زمان باوجود سن کمتان چه دلایلی برای رفتن به جبهه داشتید؟
جو آن زمان جوان ها این طوری بود که عشق جبهه رفتن داشتند. دوستانمان به جبهه می رفتند و ما هم با دیدن آن ها می خواستیم برویم. اولین بار رفتنمان به جبهه این گونه اتفاق افتاد ولی دفعات بعد دیگر جبهه آدم را سمت خودش می کشید و دوست داشتی که بازهم راهی منطقه شوی. دیگر طوری نبود که کسی تشویقت کند و خودت می رفتی. جبهه که می رفتی یارگیری می شد و فکر می کردی یارهایت تنها هستند و باید کمکشان کنی.
اگر دوباره به آن روزها برگردید بازهم همین تصمیم را می گیرید و دوباره در جنگ شرکت می کنید؟
چه بسا بهتر از آن روزها با کارایی بیشتر شرکت می کنم. شاید آدم ها در طول این مدت زیاد تغییر کرده باشند ولی جبهه حق و باطل همان طور سرجایش باقی مانده است. شاید کسانی از جبهه باطل به حق رفته و از حق به باطل رفته باشند ولی حق همان حق و باطل همان باطل همین طور باقی مانده و تغییری نکرده است.
لحظه اسارت اولین فکری که به ذهنتان خطور کرد چه بود؟ آیا ترس بر شما غلبه کرده بود؟
بار اول من به هیچ چیز فکر نمی کردم. آن لحظه به زنده ماندن و شهید شدن فکر نمی کنید. می گویید کاری کردم و حالا باید پایش بایستم. آن لحظه که اسیر شدیم می خواستند ما را تیرباران کنند. باوجوداینکه سنم کم بود هیچ ترسی نداشتم. حتی کسانی که کنارم ترسیده بودند را آرام می کردم. شاید یک نوجوان 17 ساله از درون خیلی ترسیده باشد ولی اصلاً شلوغ و التماس نکردم. ما را برای تیرباران جمع کردند که نمی دانم پشت بی سیم چه گفتند که بی خیال شدند و با ماشین به جای دیگری بردند. آن لحظه حتی آماده شهادت شدیم و اشهدمان را خوانده بودیم.
دوران چهار ساله اسارت برایتان چگونه گذشت؟
دو سال اول خیلی سخت گذشت. رئیس اردوگاهمان فردی بسیار متعصب بود که متأسفانه آدم نفهمی هم نبود. شاید اگر نفهم بود جور دیگری می گذشت. نامش «خضر مخلص علی» و بعثی بود و کاملاً می فهمید چه کار می کند. بعد از جنگ هم در تبادل اسرا مسئول شد و در بعضی فیلم ها او را می دیدم.
بعداً دیگر خبری از او نشنیدم. بسیار سختگیر بود و اردوگاه ها را به بدترین شکل اداره می کرد. یک چیزی می گویم و چیزی می شنوید. تا دو سال نمی توانستیم هیچ کاری انجام دهیم. جو خفقان و پلیسی راه انداخته بود. کوچه مرگ و کتک زدن روزانه تا دو سال حکم فرما بود. بچه ها را با کابل می زدند. کافی بود برای زهره چشم گرفتن، کسی که سرش بالا بود را پیدا کنند و شکنجه دهند.
زمستان سال 66 یکی از بدترین سال های اسارت بود. بچه ها شورش کردند و جو اردوگاه خیلی شلوغ شد. بعثی ها هم همه را به بدترین و سخت ترین حالت سرکوب کردند. سال 67 که آتش بس شد کم کم این جو عوض شد. فرمانده اردوگاه ترفیع گرفت و یک سرهنگ شیعه جایش آمد که هم از ما و هم از آن طرفی ها می ترسید و نمی دانست طرف کی را بگیرد. به هر صورت خیلی جو اردوگاه را باز کرد و فضا کاملاً عوض شد.
به نظر خودتان بزرگ ترین ثمره چهار سال اسارت برایتان چه بوده است؟
اسارت برای من یک نوع شروع مجدد بود. گاهی حیفم می آید و با خودم می گویم شاید بهتر می توانستم از آن روزهایم استفاده کنم ولی بعد که جو و زمان آن روزها را کنار هم می گذارم، می بینم واقعاً کار بیشتری امکان پذیر نبود.
پس از آزادی ادامه تحصیل دادید و الآن پزشک هستید؟
بله من پزشکی خواندم و متخصص طب اورژانس هستم.
کمی از دلایل و تصمیم تان برای رفتن به سوریه بگویید؟
تخصص من طب اورژانس است و هر روز اخبار جنگ عراق و سوریه را پیگیری می کردم. در کلیپ ها می دیدم بچه ها به دلایل خیلی ساده ای شهید می شوند و با خودم می گفتم اگر من آنجا باشم می توانم جلوی شهید شدن بچه ها را بگیرم.
این فکر مدام در سرم بود و نبودن در آنجا آزارم می داد تا اینکه چند جا به دوستانی که با اعزام نیروها در ارتباط بودند گفتم که من در کارم ماهرم و این کارها از من برمی آید و اگر آنجا باشم می توانم این کارها را انجام دهم. آخرسر خدا لطف کرد و قسمت شد به سوریه رفتم و خیلی خوب، مفید و ثمربخش بود. هرچند برای خانواده ام سخت بود ولی واقعاً حضور در جمع رزمندگان مدافع حرم برایم فوق العاده لذت بخش بود.
خودتان را برای هر اتفاقی مثل شهادت و جانبازی هم آماده کرده بودید؟
قطعاً! دنیا دنیای امتحان است و همه دوست دارند زنده باشند و از دنیا لذت ببرند ولی وقتی می بینید دشمنان چنین جنگی را تدارک دیده اند و می خواهند منطقه را به سمت ناامنی بکشانند، در چنین وضعیتی که جنگ تحمیل شده اگر بنشینید خفتش بیشتر از زنده ماندن است. مرگ و زندگی دست خداست ولی عمل کردن و نکردن، برخاستن و نشستن دست آدم است.
من دینی برگردنم احساس می کردم و راهی شدم. اگر بازهم لازم باشد می روم و درنگ نمی کنم. شاید مثل زمان جوانی دیگر توان جنگیدن نداشته باشم ولی تجربیاتی دارم که دوست دارم به بچه های جوان تر انتقال دهم.تصویری که شما با این کارتان پیش روی جامعه می گذارید با آن تصویر مادی غالب که از پزشک ها در ذهن مردم نقش بسته تفاوت بسیاری دارد.یک زمان می بینید مسائلی پیش می آید که حساب دنیا و آخرت است و دیگر نمی شود مثل مسائل مادی رویش حساب کرد. متأسفانه الآن در جامعه اخلاق به درجه دو رفته و مقصرش پزشک ها نیستند. وقتی در جامعه اخلاق را در اولویت قرار ندهیم چنین اتفاقاتی هم رخ می دهد.شما تجربه جنگ ایران و عراق را داشته اید و در صف مدافعان حرم در سوریه بوده اید.
اگر بخواهید دفاع مقدس را با جنگی که الآن در سوریه اتفاق افتاده مقایسه کنید چه تفاوت یا شباهت هایی وجود دارد؟
من همیشه به بچه ها می گویم باید دگراندیشانه به این جنگ نگاه کرد. ما از لحاظ فن به سبک سنتی می جنگیم. بچه های جبهه و جنگ در سوریه هم شجاع ترین نفرات هستند. مثلاً مواقعی که محاصره می شوند بچه ها را به عقب می فرستند و خودشان جلو می ایستند و شهید هم می شوند.
بچه های فاطمیون هم بسیار شجاعانه می جنگند. بچه های نسل جدید خودمان هم عالی هستند. یک شباهتی که هنوز در هر دو جبهه می بینم این است که هنوز در پشتیبانی مشکل داریم. با پشتیبانی خوب می توان تلفات انسانی را کم کرد. این بچه ها جایگزین ندارند و با رفتنشان جای این بچه ها هیچ کس دیگری نمی آید.می خواهم خیلی شفاف به این سوال پاسخ دهید؛ شما برای رفتن به سوریه کارتان را در اینجا تعطیل کردید.
مدتی که آنجا بودید از لحاظ مالی برایتان چگونه گذشت و آیا برای رفتن به سوریه مبلغی دریافت کردید؟
من سه چهار ماه آنجا بودم و با احتساب اینکه با رفتن من همسرم هم کارش را تعطیل کرد در این مدت از لحاظ مالی خیلی ضرر کردیم. تا الآن هم هیچ پولی نگرفته ام و برژس از کارم هم مانده ام. من و همسرم دو هر متخصص هستیم. من و خانمم می توانیم بمانیم و همین جا پول دربیاوریم ولی چیزهای دیگری برایمان ارزشمندتر است. حتی یک بار هم از کارم اخراج شدم که خدا را شکر دوباره به سرکار برگشتم.
فقط یک چیز بگویم قضاوتش با شما. یک روز یکی از دوستان که به سوریه می رود و می آید به من پیام داد که فلانی من خیلی ناراحتم و واقعاً ما آدم های غریبی هستیم حتی پدرم هم فکر می کند من به خاطر پول به سوریه می روم.به هرحال جبهه باطل این نیست که حتماً رودررو بجنگد. این جبهه نفاق جدا از اینکه رودررو می جنگد در پشت جبهه هم از هر فرصتی سوءاستفاده می کند. نفاق، دورویی و حقه بازی این کارها همیشه بوده و جبهه مقابل از تمام توانش استفاده می کند.
آن طرف دشمنی است که نقض پیمان می کند و آتش بس می شکند و این سمت رزمندگانی که کارشان واقعاً خیلی سخت است. به همین خاطر وقتی چنین حرف هایی می گویند نباید تعجب کرد. تفکر دشمن همین است که ممکن است سراغ زندگی آدم هم بیاید و حتی دوستت تو را مسخره کند و بگوید برای پول و مقام می روید. خب اگر پول هست شما هم بروید؛ چرا نمی روید؟