به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهار کوار، معلول بودن و داشتن مشکلات جسمی دلیل بر عدم فعالیت و گوشه گیری از اجتماع نیست، بلکه برعکس افرادی بوده اند که با وجود دست و پنجه نرم کردن با چنین مسائلی، با اراده تر از انسان های سالم پرتکاپو در عرصه های علمی، فرهنگی، هنری،ورزشی، اقتصادی و… ظاهر شده و موفقیت های چشم گیری را رقم زده اند.
معلولان و رسیدگی به مشکلات آنان را نباید به روزهایی که به نام آن ها نام گذاری شده است منحصر کرد، بلکه همواره باید به عنوان عضوی از اجتماع در تصویب قوانین و طرح ریزی معابر و زیرساخت های شهری به آنان توجه داشت.
فاطمه رضایی فرودی به اتفاق همسر خود غلام حسین راستی که در سال ۶۹ بر اثر تصادف دچار ضایعه نخاعی شده و ۳۰ سال در حرفه خاتم کاری سابقه فعالیت دارد، یکی از این زوج های هنرمند هستند که باوجود معلولیت جسمی و استفاده از ویلچر در عرصه خاتم کاری خوش ظاهر شده و افراد دیگری را نیز در این حرفه مشغول به کار کرده اند.
رضایی در گفت و گو با خبرنگار بهار کوار می گوید: من ابتدا از ویلچر استفاده نمی کردم و اطلاع نداشتم که چنین وسیله ای وجود دارد که کار را برای افراد معلول آسان می کند. سپس یک نفر از بهداشت روستایمان مرا دید و گفت چرا از ویلچر استفاده نمی کنی؟ او گفت نامه ای برایتان می نویسم، نامه را به مرکز بهزیستی فتح المبین شیراز ببرید. آنجا رفتیم و اسمم را نوشتم. پس از مدتی یک ویلچر به من دادند و از آن زمان جزء معلولان بهزیستی شدم.
وی می افزاید: پایه های اول تا سوم ابتدایی را از طریق تلویزیون یاد گرفتم و کلاس چهارم و پنجم را از طریق نهضت سواد آموزی فرا گرفتم. برای کلاس چهارم خانمی از طرف نهضت سوادآموزی آمد و به من اصرار کرد تا در کلاس درس حاضر شوم. من هم به او گفتم شرایطم به گونه ای نیست که بتوانم به مدرسه بیایم. او گفت خودم تو را می برم. آن جا بود که طعم شیرین درس خواندن در مدرسه را چشیدم.
معلولیت، محدودیت نیست
فاطمه رضایی در ادامه گفت: ما در روستا زندگی می کردیم. نمی گذاشتند از خانه بیرون بروم و درس بخوانم. می گفتند جالب نیست یک دختر با چنین وضع جسمانی از خانه بیرون برود. من هم به مدرسه می رفتم تا به آن ها ثابت کنم من می توانم و معلولیت، محدودیت نیست.
وی اظهار داشت: در نهضت سوادآموزی دوستی داشتم که مشوق من بود. او به من می گفت تو می توانی بهترینها باشی. از آنجا بود که من کارهای هنری انجام دادم و پول پس انداز کردم. مقداری هم پدر و مادرم کمکم کردند، تا اینکه توانستم ماشین بخرم و رفت و آمدم با سهولت بیشتری انجام شود.
این بانوی هنرمند به خبرنگار ما گفت: سال۹۶ بود که ازدواج کردم و به اصفهان رفتم. آنجا مردان و زنان زیادی را دیدم که به حرفه خاتم کاری مشغول بودند. همسرم به من پیشنهاد داد تا من هم این هنر را یاد بگیرم و در این عرصه پیشرفت کنم و همین مسئله باعث شد تا در اصفهان نیز کار ما توسعه پیدا کند.
وی افزود: همسرم وقتی دید دوری از خانواده برای من سخت است گفت بیا به شیراز برویم و چند نفر دیگر را نیز به این کار مشغول کنیم تا دعا به جانمان کنند. من هم قبول کردم و آمدیم در حیاط منزل پدری ام در فرود سوله ای به مساحت۷۰ مترمربع ساختیم، به امید اینکه بتوانیم زنان روستا را به کار مشغول کنیم.
رضایی اظهار داشت: فروردین سال ۱۴۰۰ بود که با مبلغی جزئی وسایل اولیه خاتم کاری را خریدیم و کارمان را شروع کردیم. اکنون ۳ نفر دیگر که خواهرانم هستند، در کنار ما مشغول به فعالیت هستند. البته از ابتدا افراد دیگری نیز در کنار ما کار می کردند، که به خاطر مشغله دیگر نتوانستند با ما همکاری کنند.
وی در ادامه گفت: صفر تا صد کار خاتم را خودمان با چوب انجام می دهیم و چوب آن عمدتا از بلوط که چوب گرانی است، تهیه می شود. ما ظروف شکلات خوری با نقوش ظریف خاتم می سازیم. خاتم کاری هنری است که ظرافت زیادی دارد.
لزوم حمایت از کارآفرینان با تسهیلات کم بهره در راستای رونق اشتغال در جامعه
این بانوی هنرمند گفت: عمده سفارش های خود را از شیراز و اصفهان می گیریم. اما به علت کمبود جا و گران بودن وسایل خیلی از سفارشات را رد می کنیم. تا کنون هیچ نهادی برای توسعه کارمان از ما حمایت نکرده است. ما برای پیشرفت کارمان به تسهیلات کم بهره نیاز داریم. بسیاری از وام ها دردسرهای خاص خود را دارند و کارآفرینان را از ادامه روند دریافت تسهیلات بازمی دارند.
وی ادامه داد: ما معلولان، خیلی در جامعه ضربه می خوریم. چون وقتی می خواهیم کاری انجام دهیم می گویند شما با این وضعیتی که دارید نمی توانید. ولی ما به آن ها ثابت کردیم و ثابت می کنیم که معلولیت، محدودیت نیست. من حرفه خاتم کاری را بسیار دوست دارم و علاقه مندم سایر افرادی که بیکار هستند، این هنر را یاد گرفته و از این راه درآمد کسب کنند.
اهمیت مناسب سازی معابر ویژه رفت وآمد معلولان
فاطمه رضایی در پایان گفت: باید زیرساخت های شهری برای معلولان مناسب سازی شود. ما در همین روستای خودمان فرود خیلی جاها نمی توانیم برویم. مثلا به بانک که می خواهیم برویم باید ۱۰ نفر پیدا شوند و ما را از پله بالا ببرند. ما به پلیس بعلاوه ی ۱۰ یا خیلی از مکان های دیگر که می خواهیم برویم مشکل داریم و لازم است مسئولان در هنگام ساخت هر اداره و نهادی به فکر طراحی زیرسازی مناسب جهت عبور و مرور معلولان نیز باشند.
احسنت به همت و بلندنظری و فکر و هنر زیبایشان