به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهارکوار، ۱۳ آذرماه روز جهانی معلولان است؛ روزی برای به اثبات رساندن «خواستن توانستن است» و اینکه «ما می توانیم».در جامعه ما معلولانی هستند که با وجود محدودیت جسمانی در زمینه های مختلف علمی، پژوهشی، فرهنگی، هنری، سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و ورزشی به موفقیت های چشمگیری دست یافته اند و با وجود محرومیت از نعمت سلامتی گوی سبقت را از افراد سالم نیز ربوده اند.
یکی از این معلولان پرافتخار، مهدی شهریاری از شهرستان کوار است که با وجود ضعف بینایی شدید در سطوح مختلف استانی،کشوری و بین المللی در رشته های گوناگون ورزشی خوش درخشیده است. وی هم چنین قهرمان بدنسازی و تناسب اندام می باشد که در سال جاری در گرجستان مقام اول جهانی این رشته را از آن خود کرد.
آنچه در اثنای گفتگوی من با این مربی و برنامه نویس پرورش اندام که با وجود دست و پنجه نرم کردن با معلولیت چشمی شدید، برای کشورمان افتخار آفریده است جای ابهام و سوال واقع شد این بود که چرا مسئولان استانی و شهرستان کوار با وجود هزینه های بالای زندگی وی از جمله رژیم غذایی هیچ حمایتی از او نداشته اند، یا اینکه در راستای برخورداری این قهرمان بین المللی از مسکن از اعطای تسهیلات یا یک قطعه زمین نیز به او دریغ کرده اند.
آنچه در ادامه می آید حاصل گفتگوی خبرنگار ما با مهدی شهریاری، پهلوان با اخلاق کشور است که با خواندن آن با گوشه ای از زندگی این قهرمان حرفه ای آشنا می شوید:
مهدی شهریاری در ابتدا با اشاره به اینکه تا مقطع دیپلم در رشته علوم انسانی تحصیل کرده است گفت: من در مدرسه شوریده شیرازی خط بریل درس خوانده ام. بیماری من مادرزادی است و شما که با من صحبت می کنی با شنیدن به همان جهت نگاه می کنم. دید من زیر ۱۰ درصد و مشکل من و برادرم آرپی است. این ژن، فقط روی پسر خانواده اثر می گذارد. خواهرم سالم و مربی بدنسازی است.
وی با بیان اینکه از سال ۸۲ به اتفاق خانواده به کوار آمده ایم، اظهار کرد: ما از ابتدا در حیطه ورزش بودیم و به خاطر مشکل بینایی پدرم ما را با ورزش انس داد تا در اجتماع باشیم و گوشه گیر نشویم.
این ورزشکار حرفه ای با اشاره به اینکه سال ۶۳ در گچساران متولد شده است، گفت: ما اصالتا ترک هستیم. پدرم آبادانی و مادرم گچسارانی است. پدرم بازنشسته ارتش و تکنسین تانک چیفتن و قهرمان کشوری رشته بوکس بود.
مهدی شهریاری ادامه داد: من از ۱۴ سالگی با چشم های ضعیف با افراد سالم مسابقه می دادم و از سال۷۷ به مسابقات کشوری اعزام می شدم و مدال های مختلفی را در رشته های دو و میدانی، گلبال، شطرنج، پاورلیفتینگ و بدنسازی به دست آورده ام.
وی با بیان اینکه همسرش نیز به واسطه خودش ورزشکار حرفه ای شده است، گفت: همسرم اصالتا کواری(فتح آباد) می باشد و مربی بدنسازی است.
این قهرمان بین المللی در ادامه اظهار کرد: ابتدا وزنه برداری قدرتی کار می کردم و سپس وارد رشته پرورش اندام شدم.
وی افزود: ۱۱ سال، پاورلیفتینگ کار می کردم و سال۸۴ در مسابقات کشوری که در رشت برگزار شد قهرمان و اولین ورزشکار کواری مقام آور در سطح کشوری مربوط به وزنه برداری شدم.
این ورزشکار پرافتخار که باوجود مشکل شدید بینایی در سطح کشور و جهان خوش درخشیده است، بیان کرد: در رشته پاورلیفتینگ باید با وزنه های سنگین کار کرد و من پس از آسیبی که در وزنه برداری دیدم این رشته را کنار گذاشتم.
وی با اشاره به اینکه بدنسازی دارای رژیم تغذیه مخصوص، استراحت و تمرین های طاقت فرسا است، گفت: هزینه های رژیم بدنسازی بالا و تقریبا روزی ۲ میلیون می باشد؛ چرا که در این رشته بدن با پروتئین ساخته می شود و در برنامه غذایی باید گوشت قرمز و گوشت سفید وجود داشته باشد.
شهریاری در ادامه اظهار کرد: من از روغن و نمک استفاده نمی کنم. روزی ۵۰ عدد سفیده تخم مرغ مصرف می کنم که ماهانه ۱۵۰۰ عدد می شود و برنج را به صورت کته استفاده می‌کنم.
وی درباره ورودش به عرصه ورزش به خبرنگار ما گفت: سال۷۷، معلم های ورزش در مدرسه شوریده شیرازی از ما تست ورزش می گرفتند و اگر امتیاز لازم را به دست می آوردیم ما را به مسابقات می بردند. به خاطر نزدیکی مدرسه ما به حافظیه شیراز، ما را در آنجا برای تمرینات دو و میدانی آماده و به مسابقات اعزام کردند.
این پهلوان با اخلاق که به معلولیت چشمی پشت پا زده و گوی سبقت را از برخی افراد سالم نیز ربوده است، تصریح کرد: گلبال، ورزش مخصوص نابینایان است و من چند سال نیز در این حیطه کار کردم.
وی افزود: در رشته پاورلیفتینگ در سال۸۲ مقام اول کشوری را به دست آوردم و به تیم ملی دعوت شدم و پس از آن به ۲ مقام دومی و سومی کشوری دست یافتم.
نابینایی با مقام های متعدد در حیطه مسابقه با افراد سالم
شهریاری ادامه داد: من اولین نابینایی هستم که با افراد سالم مسابقه داده و در سطوح استانی و کشوری صاحب مقام شده ام.
وی با اشاره به مقام هایی که در سطوح مختلف در رشته پرورش اندام آورده است، بیان کرد: در رشته فیگور مقام اولی و سومی استانی و ۲ مقام کشوری دارم و کسب مقام اولی جهانی در مسابقات آقای گل گرجستان(فدراسیون wbbf) هم آخرین مقام من در این حیطه در شهریور سال جاری بود.
این قهرمان فیگور درباره نحوه اعزام به گرجستان گفت: ما از طریق تیم علی اکبر تهران به گرجستان رفتیم و این تیم اسپانسر(حامی) ما بود.
وی با ابراز گلایه از مسئولان استانی و شهرستان کوار پس از کسب مقام جهانی اظهار کرد: نابینای دیگری هم از شمال کشور در مسابقات حضور پیدا کرده بود که پس از بازگشت مسئولان از او استقبال و تقدیر کردند و حمایت های خوبی از او داشتند.
وی افزود: باوجود اینکه من در مسابقات جهانی با معلولیت و محدودیت شرکت کردم، مسئولان استانی و شهرستانی نه تنها هیچ حمایتی از من نداشتند، که به استقبالم هم نیامدند.
شهریاری بیان کرد: مربیگری بدنسازی شغل ثابتی نیست و من با کمک مادرم و مستمری که از پدرم جا مانده و مبلغی از آن به من می رسد، از عهده هزینه رژیم های غذایی بدنسازی برنمی آیم.
این قهرمان زیبایی اندام با قدردانی از مسئول باشگاه خود و دوستان ورزشکارش گفت: پس از قهرمانی در سطح بین المللی فقط از هزینه شخصی باشگاهی که مربی آن هستم، جشنی برای من ترتیب داده شد.
وی افزود: رژیم هایی که باید برای این مسابقات گرفت سخت است و حتی افراد سالم نیز نمی توانند با آن کنار بیایند، چه برسد به من که با مشکل جسمی نیز در این زمینه مواجه هستم.
مهدی شهریاری در ادامه گریزی هم به مقام هایی که در رشته گلبال کسب کرده است، زد و به خبرنگار ما گفت: در مسابقات میلاد کوثر در رشته گلبال که سال ۸۰ در ورزشگاه آزادی برگزار شد موفق به کسب جایگاه نخست شدم، در مسابقات ساری مقام دوم و ۸ سال پیش در بابلسر مقام سوم را کسب کردم.
وی با بیان اینکه مسابقات پرورش اندام ارمنستان، ماه گذشته برگزار شد، بیان کرد: در مسابقات ارمنستان به علت نداشتن تمکن مالی نتوانستم شرکت کنم و آنجا اجازه رقابت افراد معلول با سالم وجود داشت که من در صورت شرکت کردن قطعا مقام می آوردم و در رده معلولان هم حتما اول می شدم.
این قهرمان افتخار آفرین در پایان گفت: من صاحب ۵ مدال هستم که ۲ تا از آنها را در مسابقات استانی، ۲ تا را در کشوری و یکی را هم در رده جهانی به دست آورده ام.
گفتگو از: فاطمه دیباور