به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهار کوار، عشق مادر به فرزند در قالب واژگان نمی‌گنجد. باید مادر باشی تا عمق این محبت را با فحوای وجودت لمس کنی.
وقتی فرزندت به سن مدرسه می‌رسد، ذوق‌زده می‌شوی و او را زیر قرآن راهی کلاس درس می‌کنی. قد و بالایش را که نگاه می‌کنی، حس افتخار دلت را لبریز می‌کند و لب‌هایت غرق در دعای سلامتی او می‌شود. برایش آرزوهای بزرگ در سر می‌پرورانی. دوست داری موفقیت‌هایش را ببینی، رخت دامادی بر تن کند و تو شاهد لحظات شیرین زندگی او باشی.
اما در همین سرزمین مادرانی بودند که مانند من و تو فرزند خود را دوست داشتند و به او عشق می‌ورزیدند. مثل من و تو آرزوی خوشبختی پاره دل خود را داشتند. اما وقتی طبل جنگ در این مرزوبوم نواخته شد و دشمن از هر سو به آن یورش کرد، همین مادران باوجود تمام احساسی که به فرزند خود داشتند، با تأسی از فرهنگ عاشورا و با اقتدا به بانوان حماسه‌ساز کربلا فرزندان خود را راهی میدان نبرد نموده و در فراق آنان صبوری کردند.
همسرانی که در سن جوانی، شوهران خویش را در راه آرمان‌ها تقدیم کردند
برخی بانوان نیز که تازه طعم شیرین وصال یار را چشیده و به همسری جوانان خوش قد و قامت درآمده بودند، دل از معشوق خویش برکنده و آنان را در پناه قرآن به میدان جنگ و حماسه فرستادند.
حتی گاهی همین بانوان در پشتیبانی از جبهه‌های جنگ در اموری چون پخت نان، بافتن کلاه و شال‌گردن و بسته‌بندی مواد غذایی برای رزمندگان در پشت جبهه‌ها نیز فعال بودند.
گروهی از این همسران، فرزندان خردسالی داشتند که گاه و بی گاه بهانه پدر را می‌گرفتند و مادر با سرگرم کردن آنان و گفتن قصه‌هایی برایشان با این مضمون که «بابا می‌آید» به آن‌ها امید و دلداری می‌داد.
شاید گذر از این دوران آسان‌تر از زمانی باشد که پدر خانواده به شهادت رسیده و مادر باید فرزندان خود را در فقدان محبت پدر بزرگ کرده و جای خالی او را برایشان پر کند؛ چراکه این فرزندان تا بخواهند از آب و گل درآیند و به وضع مطلوبی برسند، مادر باید تکالیف نقش پدر و فقدان سایه محبت او را نیز برای فرزندان برآورده کند.
من گمان می‌کنم زخم‌زبان‌هایی که این خانواده بعدها باید از جامعه به دوش کشد، نیز از آلامی است که باید به رنج‌های آنان اضافه نمود.
مادرانی که در انتظار بازگشت یوسف گم‌گشته خویش، چشم از این جهان فروبستند
در این میان، گفتن از مادر شهدای جاویدالاثر دل‌ها را زیرورو کرده و با غربت زهرای اطهر پیوند می‌زند. مادری که سال‌ها چشم‌انتظار نشانی از جگرگوشه خود بوده تا با آن انس گرفته و قدری از آلام سال‌های فراق را با آن تسکین دهد و چه بسا مادرانی که با این انتظار چشم از این دنیا فروبسته و در جهانی دیگر فرزند خود را ملاقات کردند.
اگر به اطراف خود نظر کنیم، بسیاری از مادران شهدا جمع ما را ترک گفته و رهسپار دیار باقی گشته‌اند. دیروز نیز آفتاب عمر مادر شهیدی دیگر از شهر ما غروب کرد و به وصال خورشید دل خویش رسید؛ مادر شهید خورشید ویسی در جوار فرزند خویش آرام گرفت.
به‌راستی مادران و همسران شهدا حق بزرگی به گردن ما دارند. امید است که بتوانیم حق آنان را ادا کرده و با تأسی از راه امام و شهیدان، دل مادران و همسران آنان را از خویشتن شاد و راضی نگه‌داریم.
یادداشت از : فاطمه دیباور