شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای را که خواستار لغو دائمی تحریم‌های سازمان ملل علیه ایران بود، رد کرد.
نکتۀ اساسی اینجاست که چرا چین و روسیه که ۲ کشور دارای حق وتو در سازمان ملل هستند نتوانستند در برابر ادامۀ تحریم ایران کاری کنند؟
موضوع به سازوکار پذیرفته شده از سوی تیم مذاکره‌کنندۀ ایرانی در زمان برجام باز می‌گردد.
با پذیرش تیم مذاکره‌کنندۀ وقت، سازوکار طوری چیده شد که رای‌گیری مخالفان و موافقان تحریم ایران معکوس شود.
یعنی مخالفان تحریم ایران به‌جای اینکه با قطعنامۀ ادامۀ تحریم‌ها مخالفت کنند، باید قطعنامۀ رفع تحریم‌ها رای موافق می‌دادند از همین جهت کاربرد وتو که رای مخالف است در اینجا بی‌معنی شده و در واقع حذف شده است.
همان‌طور که علی‌اکبر صالحی نقل کرده، روسیه همان زمان نسبت به این سازوکار هشدار داده بود و تأکید داشت که این بند زیرکانه طراحی شده تا حق وتو را بی‌اثر کند.
بی‌توجهی تیم ایرانی به این هشدار و اصرار بر نهایی‌کردن توافق، امروز به شکلی عینی منجر به آغاز روند بازگشت تحریم‌ها شد.