به گزارش پایگاه خبری تحلیلی بهارکوار از اکبراباد، شهيد ايرج لطفي در ششم تیر ماه 1342 در خانواده ای مذهبي در روستای اکبرآباد کوار پا به عرصه وجود گذاشت.
وي پسري آرام، مظلوم، اهل نماز و دوستدار اهل بيت بود. درحالیکه در كلاس دوم راهنمائي مشغول به تحصیل بود، جنگ تحمیلی عراق علیه ایران شروع شد.
چند سال بعد شهید ایرج لطفی از سوي بسيج سپاه پاسداران اكبراباد عازم جبهه هاي حق عليه باطل شد. این شهید عزیز در جبهه راننده كمپرسي تك بود و تا تاريخ شهادتشان سه بار به جبهه عازم شد.
سرانجام برای بار آخر در تاريخ ۲ بهمن ۱۳۶۲ در منطقه دو كوهه بر اثر مواد شميايي حالش وخیم شد که به بیمارستان گلستان اهواز اعزام شد و در آنجا به شهادت رسيد
شهید ایرج لطفی با مردم خوش اخلاق و مهربان بود.درواقع يكي از خصلت‌هاي او برخورد خوب و قابل تحسينش بود. او قبل از رفتن به جبهه نيز راننده بود.
اين شهيد عزيز هميشه به نماز اول وقت اهميت ميداد و هر هفته در نماز جمعه شركت مي كرد و در راهپيمايي هاي انقلاب هم حضوري گسترده داشت.
تاكيد او بر پيروي راه امام و حفظ آرمانهاي انقلاب اسلامي بود و در مجالس مذهبي مثل سوگواري امام حسين (ع)و ائمه شركت چشمگيري داشت.
خاطره ای از مادر شهید
مادر شهید میگوید: ایرج با همه فرق داشت… با همه خوب و خوش برخورد بود. هیچوقت از او ناراحتی ندیدم. از در که وارد میشد خنده بر لبانش بود.
نمازش اول وقت میخواند و میگفت تا نمازم را نخوانم پای سفره نمی آیم. نمازش را می خواند و راز و نیازش را با خالق خود می کرد و بعد پای سفره می آمد.
ماه محرم کلا درخدمت امام حسین بود، از همان اول هدفش شهادت بود و میگفت من باید بروم تا بالاخره شهید شوم. می گفتم مادر برادر دیگرت هم سرباز است و در جبهه هست، این حرف را نزن. میگفت مادر خوش به حالت بعدا به تو می گویند « مادر شهید » چرا ناراضی هستی مادر ! گفتم : مادر ناراضی نیستم هر چه خدا بخواهد.
خاطره ای از خواهر شهید
خواهر شهید می گوید: مادر در حال پخت نان بود، عطر نان فضای حیاط را پر کرده بود که ایرج با چهره ای شاد و لبی خندان از راه رسید. عاشقانه نگاه مهربانش را به مادر دوخت و با لبخند و کمی مردد گفت : « مادر ! می خواهم چیزی بگویم »
مادر به نشانه تایید سرش را تکان داد و ایرج ادامه داد : « مادر … روزی می آید که در کوچه های اکبرآباد بانگ برمی آورند که : بسم رب الشهدا و الصدیقین … شهید سعید است و شهادت سعادت. فردا رأس ساعت 7 پیکر پاک شهید ایرج لطفی به خاک سپرده می شود. »
مادر بی طاقت … آه بلندی کشید و اشک در چشمانش جمع شد و گفت: « بس است طاقت شنیدن این حرفها را ندارم » ایرج با لبخند ادامه داد: « مادر! می بینی … من به آرزویم می رسم … »
خاطره ای از همرزم شهید(بهزاد لطفی)
نبودش خیلی سخت است. خیلی سخت است که از بچگی همه جا با یک نفر باشی.. بزرگ شوی، بعد یک روز برسد که نباشد، من همین الان هم که او را به یاد می آورم، دلم می سوزد و دلتنگش هستم.
او با همه خوب بود و رفت و آمد می کرد. اگر ایرج به جبهه نرفته بود من هم نمی رفتم. او دل و جرأت رفتن به جبهه را به من داد.
برگه نامه ای را پیدا کرده بود و آورد و گفت: من می خواهم یک وصیتی بنویسم، گفتم: گمان بد نزن. گفت: نه وصیت نامه داشته باشی بهتر است، من حتما باید یک وصیت نامه بنویسم. گفت: تو نمیخواهی بنویسی ؟ گفتم: نه من دلم به شک است … واقعیتش را بخواهید هر کسی لیاقت شهادت ندارد و او لایق شهادت بود.
خاطره ای از دوست شهید ( شکراله لطفی )
خبر آمد که ایرج زخمی شده است، اما من به محض اینکه شنیدم، به دلم افتاد که نه ایرج به شهادت رسیده و به اهواز سفر کردیم.
در دژبانی که رسیدیم گفتم آمده ایم از ایرج لطفی خبر بگیریم شنیده ایم زخمی شده، و ایشان گفتند که نه ایرج لطفی شهید شده ، گفتم چطور با این اطمینان می گویید و او را می شناسید، گفت: از بس این بچه خوب و خوش برخورد بود همه او را می شناختند و ما را راهنمایی کرد و برد پیش جنازه اش … وقتی او را در سردخانه دیدیم، چهره نورانی و خندانش نمایان بود؛ حتی در عکسهایش نیز کاملا واضح است.
قسمتی از وصیت نامه شهید
این جانب به عنوان بسیجی و سرباز اسلام و امام از تمام مردم و دوستانم می خواهم حتی یک لحظه هم این انقلاب و امام را تنها نگذارید.