معلم، خداوند بر رسالت خطیرت صحّه گذاشت و خودش رتبه ات را نزد خویشتن ارزیابی نمود. احکامی که ساحت ربوبی معبود در عرش برای تعیین جایگاه والای تو بنیان نهاد، از رتبه بندی هایی که در فرش منزلت تو را تخمین زد، بسی قیمتی تر و گرامی تر است، چرا که اولین دستور مصحف وحیانی یک فرمان فرهنگی بوده و ساحت قدسی او آغازگر تعلیم و تعلم به بشر است و به راستی تو که وامدار این رسالت مهم هستی از مقام والایی در پیشگاه اول معلم بشر برخورداری.
آموزگارا، دفتر گران‌سنگ سال های درس و تدریست را ورق بزن و نام شاگردان قدیمی ات را مرور کن. بذرهایی که دیروز در مزرع دانش کاشتی و با دقت مراقبت نمودی، اکنون ثمر داده اند. آری، با تربیت چنین شاگردانی همواره بر دفتر اعمال تو باران آفرین می بارد.
تو نه تنها حروف الفبا را به من سرمشق دادی که الفبای زندگی را نیز به من آموختی. من در کلاس درس تو احترام به بابایی که آب و نان می دهد، را تلمذ کردم. با نشستن بر کلاس درست تکریم مادری که در باران هم به خانه آمد و خود را به آغوش فرزندانش رساند، آموختم.
من هنوز هم چهره خنده روی تو را به یاد دارم که پشت نیمکت کلاس اول دبستان نشسته بودم و تو بدون اینکه دانش آموزانت را از هم سوا کنی، برای همه کتاب داستان خریدی. تو از همان سال اول مدرسه، ما را با ارزش کتاب و کتاب خوانی آشنا کردی.
مگر می شود چهره خندان و مهربان مربی پرورشی سال های ابتدایی ام را فراموش کنم؟ او که از همان سنین کودکی ما را با حافظ آشنا کرد و نخستین ابیاتی که از این شاعر نامی حفظ کرده ام، هنوز هم مخیله ام را می نوازند؛ ” سحر با باد می گفتم حدیث آرزومندی، خطاب آمد که واصل شو به الطاف خداوندی، قلم را از آن نبود که سرّ عشق گوید باز، ورای حد تقریر است شرح آرزومندی”.
البته آن روزها مثل امروز بخشنامه های متعدد و متنوع، ذهن مربیان امر تربیت را درگیر نکرده بود و مربیان دلسوز این ساحت در انتخاب حیطه فعالیتی مختارتر بودند.
و من به این می اندیشم که هر چه سند بنیادین برای تحول آموزش و پرورش تدوین شود و آیین نامه اجرایی مدارس اصلاح و بازبینی شود، به پای جایگاهی که خداوند برای مقام باکرامت تو تعریف نمود، نمی رسد.
آموزگارا، تو والاتر از آن هستی که در واژه ها بگنجی و گرامی تر از آن که عبارت های زمینی توصیفت کنند.
ای مدرّس اندیشه های مطهر، ای که روح بلندت انسان ماندن و انسان زیستن را می آموزد، تو لفظ همیشه جاری در خیال من هستی؛ آن گاه که باران می بارد و آسمان عطر اجابت می دهد، آن گاه که دستانم ملتمسانه پنجره فولاد هشتمین حجت خدا را در آغوش می کشد و آن دم که لب هایم در سحرهای زیبای ماه خدا نوای ” الغوث الغوث، خلصنا من النار یارب” را زمزمه می کند.
پس هماره برای سرسبزی باغ اندیشه ها بکوش و رسالت پیامبرگونه ات را با افتخار به دوش بکش و به قول زیبای معلم عزیز شهید محمد علی رجایی ” معلمی شغل نیست هنر است عشق است ایثار است و فداکاری، اگر شغل توست پس رهایش کن و اگر هنر توست، پس بر تو مبارک”.
یادداشت از: فاطمه دیباور